Vorig jaar november (2021) verraste de organisator van de Hel van Kasterlee mij met een uitnodiging voor deze wedstrijd na mijn overwinning in Reusel. Ik had geen idee wat de wedstrijd inhield, maar het klonk niet gezellig. Wel werd mij snel duidelijk dat toen 45km hardlopen niet ging lukken in 4 weken tijd op een veilige manier. Ik mocht het doorschuiven naar dit jaar: 15km hardlopen, 125km mountainbiken en 30km hardlopen. Klinkt als een mooie uitdaging!

Ik ben geen fan van wedstrijdverslagen schrijven en lezen. Toch kies ik er voor om hier iets over te schrijven. Het was een bijzondere ervaring met een aantal leerpunten. Dan denk ik aan: “als ik het opschrijf, dan onthoud ik het beter”. Zo gezegd, zo gedaan.

Het plan

Na het zomer triathlon seizoen ben ik ‘lekker gaan sporten’ en 1x per week van het AMC naar huis hardlopen werd een verplicht nummertje. Ik ging er de lol van inzien en het ging mij ook steeds beter af. Iedere keer nam ik wat lekkers te eten mee voor onderweg (speculaasbrokken bijvoorbeeld), podcast op en de laatste 20’ verder begeleid door de muziek van Goldband om die chagrijnige benen af te leiden. Na een weekje vakantie op de Canarische Eilanden, de nodige mtb ritjes in het najaar en de lange lopen was ik er fysiek en mentaal klaar voor om een dagje te genieten in Kasterlee!

Op de vooravond van de wedstrijd reisden Marthe, mijn ‘coach’ tijdens de wedstrijd, en ik af naar een aantal andere Nederlanders die een dag later mee zouden doen. Een aantal jongens kende ik vanuit de triathlon of andere sportevenementen. Samen met Steff, Michael, Coen en Wesley zouden we de volgende dag starten. Ieder had een persoonlijke coach om te helpen. Ook zij hadden weer assistentie van Jan die zorgde voor warmte (kampvuur langs het parcours), broodjes worst en soep gedurende de dag. Het zou een mooie maar zeer frisse dag worden met -10 graden aan de start.

Gedurende de avond voorafgaand aan de wedstrijd vroeg ik vooral naar de ervaringen van de mannen tijdens eerdere edities. Wat zijn de gebruikelijke tactieken? Wat kan ik van het parcours verwachten? Hoe gaat de wisselzone hier? Wat mag de coach wel en niet? Het is toch een bijzonder evenement met eigen regels. De coach is namelijk verplicht mee te gaan in de afsluitende 30km. Vlak voor het naar bed gaan vroeg Omar naar mijn doelen van morgen: “genieten en blessurevrij de finish halen!” Hij vertrouwde het niet en vroeg naar een concreet resultaatdoel: “geen top 10?”. Ik had geen idee wat ik kon verwachten, behalve dat ik wist dat er een aantal bekende kleppers aan de start stonden vanuit het cross triathlon wereldje.

De wedstrijddag

De volgende ochtend begonnen we om 6.00 uur met frisse tegenzin aan ons ontbijt om rond 6.45 uur richting de start te gaan. Tijdens het vullen van de bidons had ik nog een onderonsje met Michael waar ik de avond ervoor mee had kennisgemaakt. Hij zei: “doe jij er ook warm water in?” “zo heet mogelijk” en vervolgens probeerden Marthe en ik de bidons ook zo warm mogelijk te houden. De wisselzone inrichten voelde net als Messi in de kleedkamer. Je had een eigen stoel waar je je spulletjes klaar kon zetten om na het eerste looponderdeel over te gaan naar een fris avontuur op de mtb. Mijn bidons zette ik niet op de fiets maar binnen. Dat was maar goed ook. Toen ik 2 uur later bij mijn mtb aankwam zag hij er als een ijsklontje uit, toch zielig voor mijn fiets!

Om 7.45 uur begon het spektakel met een lichtshow, vuur(werk) en een duivel die alle 400 deelnemers dienden te verslaan. Dit was en blijft toch één van de mooiste momenten van een wedstrijddag. Door mijn hoofd schieten allerlei gedachtes over hoe de dag zou gaan verlopen. Ik visualiseerde nog een keer de dag en ik schoot toch wel een beetje vol. Het zou een pittige maar super vette dag worden!

Mijn tactiek zou zijn, na het doornemen met Jan de avond ervoor, om het eerste looponderdeel wel vlot te doen maar niet met de eerste groep mee te gaan. Die zou op plusminus 3:20 min/km vertrekken. Op een dag als vandaag zou dat mijn maximale effort zijn. Ik koos voor een tweede grote groep waar ik onderweg regelmatig mijn ademhaling en effort checkte door tegen mijn buurman aan te praten. Ik vroeg hem naar zijn eerdere ervaringen in de Hel. Dat motiveerde wel! Gelletje en wat drinken onderweg, helaas vlak voor de wisselzone toch nog een grote beurt op de wc. Ik ging wel met een gerust hart de fiets op, comfort boven snelheid vandaag!

Ik werd er al voor gewaarschuwd, maar het leek het 1^ste uur op de fiets wel een sprinttriathlon in de Eredivisie! Er werd als een gek gereden, na iedere bocht werd er weer vol aangezet waarbij ik mij afvroeg “maar we moeten toch 125km fietsen en dan nog 30km lopen!?”. Misschien een beetje naïef, maar ik dacht dat het wel snel zou stilvallen. Na 1,5 ronde brak ik. Ik loste uit de groep, ik zag 36km op mijn teller staan met 296 NP en ik had het echt koud! Hoe kan dit…?! Ik vind dat ik mijn lichaam goed kan aanvoelen, maar vandaag lukte dat niet met deze kou. Ik had met mijzelf afgesproken om ongeacht de omstandigheden, alles te blijven eten en drinken wat ik mij had voorgenomen. Mijn handen waren gevoelloos en de bidon was een slushpuppy, maar toch probeerde ik alles naar binnen te werken. Anders kom ik niet aan de finish. Ik moest nog een paar kilometer naar de ‘Hollandse bocht’ waar onze support stond. Ik kreeg voor de eerste keer een nieuwe bidon aangereikt van Marthe.

Déjà vu Salzkammergut Throphy

Dat leidde tot een déjà vu naar de Salzkammergut Throphy in 2017 waar ik samen met Roeland, mijn broertje, aan deelnam. Tijdens dat koude evenement was het plassen in mijn broek een geluksmomentje. Een kletsnatte dag en dan even een warme stroom langs je benen.. Nu was dat geen goed idee, want dan vroor het zo vast. Maar die eerste paar slokken uit de bidon was zo’n prettig moment! Een rondje lang reed ik alleen, had ik het koud en dacht ik regelmatig aan afstappen. Ik dacht weer even aan de Salzkammer en Roeland, wat zou hij doen? Focus op het volgende tussendoel en doorgaan. Bij de volgende doorkomst was ik door 3 groepen heen gezakt. Het interesseerde mij niks. Bij Marthe pakte ik een warme bidon aan en trok ik nog een extra jack aan en andere handschoenen. Dit vermoeden sprak ik al een ronde eerder uit tegen Marthe. Zij was zo slim om mijn handschoenen alvast goed voor te verwarmen. Wat heerlijk zeg!! Vanaf dat moment begon ik het weer te zien zitten en kon ik aanpikken bij een groepje die voorbij kwam rijden.

Een rondje later hoorde ik mij weer tegen de support weer zeggen “ik kan weer lachen!”. Anderhalf rondje eerder zei ik nog tegen Steff die mij voorbij kwam rijden “ik heb het zo koud”. Waar ik toen mijn lichaam niet (goed) meer voelde en niet wist of ik nou weinig energie had, te weinig at of te hard had gereden, wist ik nu weer dat ik grip had op de race. Later zei Steff nog in de Podcast (link) “Wouter keek ook echt zielig”. Inmiddels met 85km op de teller en inmiddels 270NP op het vermogensveld was ik weer helemaal het ventje en weer in control. Ik zat in een groepje van vier met 1 jongen die technisch zeer makkelijk reed en achter een slick had, geen gek idee!

Déjà BeMC

Weer een déjà vu: ik dacht dat het Jan (was de coach van de coaches) was. Hij had hetzelfde postuur en ook technisch zeer sterk op de fiets. Tijdens de BeMC afgelopen jaar (komend jaar weer, aanrader!) zei Jan vlak voor de technische sectie op het Houffalize worldcup parcours: “blijf gewoon in mijn wiel zitten en doe precies hetzelfde als ik”. Wat een heerlijke afdaling reed ik daar. Hier in Kasterlee begon ik weer te genieten van het rijden van de technische stukken. Ik bleef mij goed verzorgen met eten en drinken. Ik deed mijn kopbeurten (die een stuk frisser waren door de wind op de benen) en zorgde ook voor voldoende herstel in het wiel. Toch keek ik wel echt op tegen de 30km lopen. Ik heb dit nog nooit gedaan en ik denk dat ik er ook niet goed in ben. En mijn lijf voelde ook behoorlijk verrot door de kou de hele ochtend al. We gaan het zien.. als ik maar een beetje kan genieten.

Favoriete moment: fiets-loop overgang

Bij de wisselzone gaf ik mijn fiets aan een vrijwilliger en liep ik samen met Marthe de sporthal in. Waar ik de laatste 5km op de fiets stiekem dacht “ik wil wel even 10’ tegen de verwarming aan zitten” ging ik aan de slag met mijn taak: snel wisselen, de juiste kleding aantrekken en overige spullen aan Marthe meegeven.

Ik liep de wisselzone uit en het leek wel een willekeurige sprint triathlon. Ik liep soepeltjes weg zonder enige stramheid.. Hoe kan dat toch? Ik ben er normaal gesproken goed in, ik train het heel veel maar dit is toch opmerkelijk. Prima en ik was blij! In tegenstelling tot de eerste loopronde koos ik voor een looptechniek met een heel hoog ritme en relatief weinig afzet. Ik wilde de beweging klein houden om kramp te voorkomen en vooral mijn hart-long systeem te belasten. Ik vroeg Marthe te vertellen over het wedstrijdverloop van de andere Nederlanders en de kopgroep. Onder tussen stond de wekker iedere 20’ om een cola, redbull of sportdrank te drinken. Marthe haalde telkens iets uit de tas en kwam weer naar mij toe gereden om mij iets aan te reiken. Wat was ik blij met haar! Ondertussen kwam Jan ook aangereden en maakte nog een kletspraatje. Fijn dat hij mij direct complimenteerde over mijn lopen. “hoe hard loop je eigenlijk?” “Geen idee, maar het loopt wel lekker”. Ondertussen haalde ik iedere km wel een voorganger in. Dat was wel motiverend. Ik was niet aan het racen, maar aan het genieten!

Onbewust en zonder het expliciet voor te bespreken had Marthe mij super gecoacht! Zij vroeg mij naar mijn mooiste deel van het rondje (we moesten dit 2x lopen en deden dit ook al in de ochtend), was proactief in het aanreiken van drinken en vertelde motiverende verhalen over de dag. Ook zij genoot er volop van! Voor mij werd het genieten de laatste ronde wel steeds minder. Het werd wat strammer allemaal, maar ik had vandaag al 35km gelopen, vind je het gek!? Ik passeerde met een duidelijk snelheidsverschil weer een tweetal die zich afvroegen of ik in de eerste of tweede ronde zat. Marthe zei vrolijk “de 2^de!”. Ik weet niet precies meer hoe ze reageerden, maar het werkte in ieder geval motiverend!

De laatste 5km vroeg ik Marthe om een laatste drinkbeurt aan te reiken en vervolgens Goldband op te zetten. Ik dacht aan de mooie loopjes van de afgelopen tijd en dat ik eigenlijk een fantastische dag had! De laatste km ging door een druk supportersgebied. Ondertussen was dat een georganiseerde chaos geworden. Als je om 7 uur ’s morgens al aan het bier begint, kon ik mij goed voorstellen dat je het om 4 uur ’s middags niet helemaal helder meer hebt. Ik liep door de vuurkorven en gezellige mensenmassa’s heen om vervolgens de poort van “de Hel van Kasterlee” te passeren. Minder dan 8 uur later wist ik de finish te bereiken. Ik had de Hel overwonnen! Een heerlijk gevoel, en tijd voor een warme douche. Gezellig met de Belgisch collega’s (die een stukje voor mij eindigden) was het gezellig warm onder de douche en dacht ik terug aan mooie en leerzame dag!

Reflectieronde

Daarna was het tijd om de andere NL’ers nog aan te moedigen en een warm frietje te eten. Vervolgens onderweg naar huis en de dagen daarna mijn leerzame dag evalueren met de onderstaande vragen:

Wat heb ik geleerd op basis van het plan vooraf en uitvoering tijdens?

• Marthe en ik waren echt een team met de gemaakte afspraken maar ook zonder alles besproken te hebben vooraf!
• Een samenwerkend coachteam is erg belangrijk bij deze wedstrijd.
• Durf de tactiek aan te passen gedurende de wedstrijd en mijzelf niet druk maken als het anders is dan ik gewend ben.
• Ik kan beter lange afstanden lopen dan ik dacht.

Wat blijf ik de volgende keer doen?

• Focus houden op de procesdoelen tijdens de wedstrijd.
• Bij een nieuwe wedstrijd de nadruk leggen op genieten, voltooien met behulp van procesdoelen en het resultaat is het gevolg van.
• Blijven eten en drinken, ook al los je dan uit de groep.
• Hardlooptechniek aanpassen op basis van de fase in de wedstrijd.

Wat ga ik de volgende keer anders doen?

• Een volgende editie zou ik meer de focus kunnen leggen op racen.
• Bij zeer koude omstandigheden mijn vermogensmeter meer in de gaten houden (normaal kijk ik nooit naar de meters, alles op gevoel).
• Vaste voeding open aangereikt krijgen van Marthe zodat ik niet met bevroren vingers zelf een papiertje probeer open te maken.