Bekroning van 4 jaar actief zijn in de cross!

Het begon allemaal met een regenachtige zondagochtend in Almere. Op 8 september 2019 stond ik aan de aftrap van mijn eerste Nederlandse crosstriathlon. Eerder dit jaar had ik met mijn broers deelgenomen aan de La Roche 111, een crosstriathlon met een nadrukkelijk mtb onderdeel: 100k mountainbiken door de Ardennen met 3000hm. Daar kon ik mijn broers wel lekker voor maken, ook al hadden ze minder interesse in het zwemonderdeel dan ik. Het was slechts 1k (schoolslag) zwemmen voor mijn oudste broer. In Almere was dat anders. Na het NK OD en NK sprint op de weg respectievelijk 2 weken en 1 week eerder was duidelijk dat het met mijn vorm wel goed zat. Mijn eerste Nederlandse crosstriathlon was meteen een Nederlands Kampioenschap. Daar was ik helemaal niet mee bezig. Wie doen er eigenlijk allemaal mee aan zo’n evenement? Voor de start zei ik nog tegen Thomas Cremers: “leuk toch zo’n uitstapje naar de cross aan het eind van het seizoen”. 2,5 uur later kwam ik als eerste Nederlander over de streep na de cross specialist Tim van Hemel (die ook de 2 weken daarvoor op de weg in de Eredivisie heel wat plekjes hoger eindigde!).

NK tijdens Xterra Netherlands 2023

Iets meer dan 4 jaar later, op zaterdag 16 september 2023, was ik favoriet voor de Nederlandse titel. Na een aantal (corona) jaren zonder Nederlands Kampioenschap in de cross triathlon sport was Ameland het strijdtoneel. Niet de rol waar ik graag in gedij, tegelijkertijd ook heel logisch na een overwinning bij Xterra Netherlands 2022 (voorheen Tri-ambla) en tussen 2021 en 2023 op de internationale kampioenschappen de beste Nederlander. Kortom, een mooie kans na 4 jaar in de cross sport om mijzelf voor de 2^de keer te belonen met een Nederlands Kampioenschap én daarmee een rood-wit-blauw trui!

Wedstrijdtactiek was bepalend

Een week eerder besprak in na een training in de Soestduinen met Koen de Leeuw wat mijn tactiek zou worden. Hij is mijn favoriete trainingsmaatje, ook CrossTriNL lid en vaak reisgenoot naar de buitenlandse wedstrijden. Zowel buiten als binnen de wedstrijd werken we graag samen. Dat maakt de crosstriathlon voor mij extra leuk. De gemoedelijkheid, gezelligheid en het samen strijden in de natuur is de vibe die ik voel in deze sport. Helaas speelt een hersenschudding hem al lang parten dit seizoen en zouden we elkaar niet treffen diep in de wedstrijd. Wel kwam ik hem na 5 minuten in het water tegen waar hij rugslag zwom. Balen, het zit er wéér niet in vandaag! Terug bij de avond in Soest: we bediscussieerden de lastigheid van dit kampioenschap. Ik zou met een aantal CrossTriNL teamgenoten strijden voor de overwinning. In het water en op de mountainbike werk ik graag samen met mijn teamgenoten om daar beiden zo veel mogelijk aan te hebben. Dit weekend was een dilemma: als ik wil willen, dan moet ik zo min mogelijk samenwerken… lastig! Met een beoogd matig looponderdeel door een afnemende knieblessure was mijn tactiek om op de fiets zo lang aan de boom te blijven schudden totdat ik alleen aan kop reed. Op die manier zou ik op het strand alleen terug fietsen om met voorsprong aan het lopen te beginnen. Hopelijk staat de wind gunstig op het strand! En zo geschiedde..

Genieten van de verkenning met CrossTriNL

Vrijdagochtend 15 september zat ik samen met mijn vriendin Marthe Heitbrink (deelnemer op de sprint afstand) en Bonnie van Wilgenburg (kanshebber voor podium bij de dames en een atlete die ik coach) richting Ameland. We gingen direct verkennen om hetzelfde getij als de wedstrijddag te ervaren. Ook CrossTriNL maatjes Willemijn Fuite, Romy Spoelders en Lucas Goené gingen mee op verkenning. Fietsend met een stralende zon wisselden we tips uit en bepaalden we samen de bandendruk. Wat zou de ideale druk zijn met een duinonderdeel maar ook een groot deel over het strand? Persoonlijke smaak, lichaamsgewicht, type banden en mate van risico’s nemen maakten uiteindelijk een diversiteit aan bandendruk. In de verkenning was Lucas winnaar van de duinovergangen. Hij wist het mulle zand goed te lezen en daar konden wij goed gebruik van maken. Later in het duingebied bespraken we openlijk onze tactiek. Na een beter zwemonderdeel van hem zou ik op jacht naar hem gaan. Hij wilde zo lang mogelijk samenwerken en ik wilde op het strand uiteindelijk alleen zijn. Een dag later troffen we elkaar op het slechtst mogelijke moment: de overgang van strand naar duin waar het ieder voor zich is. Na een gezellige en nuttige verkenning was het tijd om te ontspannen op het mooie Ameland en klaar te maken voor de briefing, persconferentie en teamfoto met CrossTriNL. Dat maakt het crossen leuk: de gezelligheid met elkaar rondom de race! Later die avond zat ik met Timo Feenstra en Koen op de bank met een kopje thee (en veel koekjes). Ook daar bespraken we elkaars tactiek om de volgende dag zo goed mogelijk uit de verf te komen. Timo zal waarschijnlijk een sneller zwemonderdeel hebben en ik zou ook hem op de fiets achterop willen fietsen.

Het startschot!

Dan was het eindelijk zover, zaterdagochtend in het zonnetje klaarmaken voor de race en Marthe en anderen aanmoedigen bij de Sprint afstand. Vervolgens zou 1,5 uur later ons startschot klinken. Gelukkig zat ik er net zo ontspannen bij als ieder andere wedstrijd. Gezellig kletsen met elkaar en ondertussen de wisselzone inrichten, laatste voeding tot mij nemen en een korte warming up uitvoeren. Toen het startschot klonk was het hardlopen naar het water voor een prettige positie om vervolgens mijn eigen plan te trekken. De kopgroep zou waarschijnlijk te snel weg gaan en ik koos direct voor mijn eigen pace. Het begin was ietwat druk, maar na de eerste boei (waar ik Koen in rugslag tegenkwam) kon ik een lekker tempo zwemmen. Wel zat er iemand in mijn heup te zwemmen wat ook ten koste ging van mijn snelheid. Met het ronden van de tweede boei wist ik deze persoon handig achter mij te laten. Zo kon ik het gat met de top 3 (Lucas, Erik Wolsing en Timo) niet te groot laten worden. Na een prettig zwemonderdeel en vlotte wissel was ik wel verrast over de rappe komst van mijn grootste concurrent die dag dacht ik, Joep Staps.

Mijn favoriete onderdeel!

Ik liet mij niet afleiden en vertelde mijzelf dat mijn plan extra belangrijk was: direct vanaf de start van het fietsonderdeel een hoog tempo rijden. In de aanloop naar de evenement had ik al na onze CrossTriNL fietstrip (aanrader!) ervoor gekozen om de strandbanden op mijn fiets te leggen en specifieke trainingen te starten. Ik wisselde mountainbike parcoursen op de Utrechtse Heuvelrug af met vlakke stukken op de weg. Het waren een soort ‘tijdrit trainingen’ waardoor ik zo aerodynamisch mogelijk veel vermogen op mijn mountainbike kon leveren. Deze combinatie heeft mij uiteindelijk geholpen in mijn fietsonderdeel. Binnen de eerste 2 km zat ik al op het wiel van Timo en Erik en moest ik alleen nog het gat naar Lucas overbruggen. En belangrijker, na de wissel zat Joep niet in mijn wiel waardoor de kans op samen aan het looponderdeel starten kleiner werd. Tijdens het eerste korte stukje strand na ongeveer 5 kilometer kwam ik Lucas tegen. We reden tegelijk van het strand naar de duinen. Ik wist het net iets rapper te doen dan hij en ik was alleen aan de kop. Toen begon een eenzame strijd met mijzelf. In het internationale circuit heb ik altijd wel atleten voor mij zitten om naartoe te rijden. Ik had mij hier op voorbereid. Het ongemakkelijke ‘rechte’ stuk naar de andere kant van het eiland kon ik tijd winnen dacht ik. Van mijn broer heb ik geleerd ritme en snelheid te houden op een zeer onregelmatige ondergrond wat eigenlijk verschrikkelijk irritant is. Ik geniet er inmiddels van!

Toen kwam het strand. Op de persconferentie had ik mijn hoop nog uitgesproken dat er niet 6 jongens achter mij zouden samenwerken om het gat dicht te rijden. Dit had ik wel goed getraind: lang hard en in een zo’n aerodynamisch mogelijke houding rechtdoor rijden. Dat was gelukt. Later op Strava zag ik dat een Belgische collega, Geert Lauryssen, samen met Joep net zo hard reden als ik op het strand. Dat was een bevestiging van de goede voorbereiding en de juiste tactiek. Uiteraard, ik had een beetje mazzel dat het er maar 2 waren.. Vlak voor de wissel naar het lopen was de laatste duinovergang. Ik vroeg de fotograaf “zie je iemand?”, “nee, je kunt rustig aan doen”. Dat dacht ik niet. Hij wist niet hoe het met mijn looponderdeel zat. Eenmaal aankomend bij de wisselzone op Klein vaarwater (prachtige locatie in een mooi stuk duingebied) was de ontlading het grootst: YES, ik heb mijn plan goed uitgevoerd en het heeft gewerkt!!

Het looponderdeel ‘overleven’

Daarna begon het vervelendste onderdeel, met een instabiele knie een lastig looponderdeel afleggen. Ik had mij voorgenomen behoudend te lopen waardoor ik niet uitgeput over de lastige trails zou lopen. Alleen de vlakke rechtdoor stukken zou ik harder lopen om wel voldoende voorsprong te houden. Na de eerste ronde doorkomst hoorde ik verschillende tussentijden. Het enige wat ik had onthouden en wat ook mij motiveerde: “je had 3 minuten op Joep en inmiddels heb je 1 minuut  verloren”. Kortom, zo doorlopen en ik heb nog 1 minuut voorsprong? Daar ging ik maar vanuit. Ongeveer 1,5km voor het einde van de tweede en laatste loopronde zag ik Joep lopen waarbij hij nog een afdaling en klim moest doen die ik al gedaan had. Het tweede euforische moment met ook een lichte twijfel: “blijft mijn knie wel heel!?” Met dat ongemakkelijke gevoel ben ik de laatste duinpassage gaan doen om bij de befaamde containers aan te komen. Voorafgaand aan de wedstrijd waren er wat discussies over het gevaar van deze attractie. Ik dacht vooral aan andere Xterra evenementen waar je langs de rand van een afgrond rijdt (sorry moeders, maar het is echt leuk die gezonde spanning!). Voor de zekerheid nam ik de passage voorzichtig omdat de voorsprong dat toeliet. Vervolgens kwam ik superblij over de streep: “Ik ben Nederlands Kampioen cross triathlon 2023!!”. Maar ook vooral, dit is zo’n leuke sport en kan ik komende jaren nog doen met internationale kampioenschappen door deze prestatie. Ook het gebaar van de streep van Joep (“petje af”) vind ik tekenend: samen de strijd aangaan en het elkaar gunnen! 

De afterparty!

Na de finish en tot in de late uurtjes overheerste de gezelligheid op het finish terrein, in het restaurant, in de kroeg en uiteindelijk zelfs in de Lichtboei. Ieder heeft een eigen beleving van de wedstrijd en ook weer andere keuzes gemaakt. Dat was erg leuk om over na te praten. De volgende ochtend bespraken we de race in een Podcast van Triathlon Inside (aanrader als je niet van lezen houdt), genoot ik na als mascotte Trisha van de NTB en niet veel later ontvingen we een mooie after movie van Xterra Netherlands (aanrader als je niet van lezen én luisteren houdt).

De korte conclusie: wat is de cross toch gezellig, afwisselend en uitdagend! We hebben de cross weer van een prachtige kant laten zien en wat heb ik genoten om dit samen met de CrossTriNL teamgenoten te beleven. Op naar het volgende triathlon seizoen 2024, maar eerst een mooi duathlonseizoen deze winter. Benieuwd naar de komende evenementen? Die vind je op de website van CrossTriNL!

Foto’s: Xterra Netherlands & eigen foto’s